I vampiri povezuju Srbe i Hrvate

Foto: Nina Đurđević

Festivalu fantastičnog filma, koji je u julu održan u Zagrebu, ton je dao i Dejan Ognjanović, asistent na niškom Filozofskom fakultetu, koji se već niz godina intenzivno bavi teorijom i praksom horora: filmsku kritiku, eseje, književne prikaze i prijevode objavljuje u brojnim srpskim i svjetskim časopisima, a autor je i kultnog, više puta nagrađivanog romana “Naživo”.

Koliko je na pojavu vampira, ali i drugih motiva u horor pričama i romanima  južnoslavenskih naroda od 19. vijeka do danas utjecala narodna tradicija, a koliki su strani, književni i filmski, utjecaji?

– Narodna je tradicija u srpskoj književnosti bila prisutnija u 19. veku, no pretežno u satiričkom ključu: korišćena je u kontekstu podsmeha tzv. sujeverju iz prosvetiteljske, racionalističke perspektive srpskih realista, gde je po pravilu svaki natprirodni motiv bio na kraju “objašnjen” ili makar relativizovan kao halucinacija, psihološka projekcija poput straha, nečiste savesti, sna, privida… Bilo je i uspelijih umetničkih obrada horor motiva, mada na simbolički način, kao kod Momčila Nastasijevića, ali to su izuzeci u okvirima srpske književnosti. U prvoj polovici tog veka neki su pisci oponašali i strane gotske romane, najčešće one u racionalističkom ključu, gde se prividne prikaze razotkrivaju kao maskirani ljudi.

Najnovija srpska žanrovska produkcija pod direktnim je uticajem zapadne pop-kulture,  filma, stripa, žanr-književnosti… Nažalost, to se često svodi na manje ili više vešto sprovedeno epigonstvo ili se sopstveni glas svodi na geg, jeftinu pošalicu, aluziju. Koliko znam, slično je i s novijom hrvatskom horor prozom.

Savremenost zna smetati

Počevši od Glišićeve “Glave šećera” do danas, koliko se kroz horore provlači autorsko viđenje aktualnih političkih i društvenih događaja? Može li taj žanr biti umjetnost, a ne samo žutilo i jeftina senzacija, kako ga mnogi shvaćaju?

– Kako politika toliko upravlja životom običnog čoveka na ovim prostorima, donekle i ne čudi što su retki pokušaji bavljenja hororom po pravilu bili vezani uz neku vrstu društvene satire. Bavljenje savremenošću u umetnosti jeste legitimno, ali ne smatram ga ultimativnim znakom ozbiljnosti ili vrednosti nekog dela. Često ta savremenost zasmeta, jer nakon nekog vremena postane zastarela i irelevatna za čitaoca koji ne deli društveno-politički i istorijski kontekst na koji se delo referiše. Dobar su primer filmovi Gorana Markovića “Variola vera” i “Već viđeno”, gde su motivi horora, trilera i filma katastrofe korišćeni kao satira na decidirane istorijske trenutke, ali se umešnom dramaturgijom uspelo te priče učiniti univerzalnima i večito aktuelnima. Loš primer je “Pun mesec nad Beogradom”, koji u težnji da kaže nešto o aktuelnom građanskom ratu, prisilnim regrutacijama i sličnom, ne uspeva da udahne život u horor arhetipove, pa je irelevantan i kao satira i kao horor. Kod žanrova koji se bave nerealnim i nestvarnim – fantastike, SF-a ili horora – vrlo je lako kliznuti u samoparodiju ili treš.

Kako gledate na svojevrsno hrvatsko-srpsko natjecanje čiji je vampir ljepši i stariji – srpski Paul Arnold iz 18. vijeka ili istarski Jure Grando?

– Uveren sam da i jedni i drugi samozaljubljeno posmatraju “svog” vampira kao lepšeg i starijeg, a za onog drugog i ne žele čuti: tako se, kroz motiv vampira, ogledaju i neke opštije tendencije odnosa između Srba i Hrvata, naročito na planu kulture, što je žalosno, jer ipak su naše kulturne tradicije međusobno srodnije nego što bi mnogi želeli da priznaju.

Mućkalice strave

Hoće li se u nekom regionalnom horor filmu ili knjizi uskoro ispreplesti “svetinje i prokletinje”, odnosno pojaviti se ustaški vampiri, četnici-zombiji, branitelji-vukodlaci…?

– Horori nedavnih ratova dosad su imali pretežno indirektan odjek. Za Srbiju je to  razumljivije, Srbi su rat ipak iskusili posredno, kao sliku s TV-a, nečiju priču, ispovest, određenu atmosferu. Ratni su užasi zato prisutni na indirektan način u filmovima kao što su “Život i smrt porno bande” ili “Srpski film”. Tako je i u mom romanu “Naživo” iz 2003, koji se na simboličan i uslovno fantastičan način bavi tek odjekom rata u Srbiji i na Kosovu. Dosad je novije ratne teme na ovaj način najbolje obradio Oliver Jovanović u “Grotlu”, zbirci priča i novela iz 2010.

Što se tiče Hrvatske, potrebno je još vremena i ozbiljnog preispitivanja tzv. domovinskog rata da se stvori nešto originalno i kvalitetno, a ne pamfletaški i jednostrano, kao gotovo svi  filmovi na tu temu koje sam video.

Ima li u regiji potencijala za snimanje horor i SF filmova i koliko bi se tu trebalo osloniti na tradiciju?

– O tome sam pisao u knjizi “U brdima, horori: srpski film strave”. Apsurdno je da nekom ovdašnjem piscu ili reditelju bliži budu Stiven King ili Džordž Romero od Nastasijevića,  Filipa Davida, Đorđa Kadijevića ili Gorana Markovića. Ovde postoji znatna folklorna, ali i umetnička tradicija na koju se može i mora nadograđivati ako ćemo potomcima da ostavimo nešto supstancijalno, što nije efemerno, proizvedeno samo za ubijanje vremena. Na sreću, u Srbiji je sve više pisaca i reditelja koji u hororu pronalaze diskurs za ozbiljno bavljenje sobom i svojim okruženjem na potentan, iskren i originalan način. Ovde svi oblici fantastike, pa tako i horor, doživljavaju pravi bum, javljaju se specijalizovani izdavači, edicije, pojedini naslovi  stižu i na bestseler liste ili ulaze u najuži izbor za važne književne nagrada. Naravno, ima i pokušaja da se ušićari na popularnom trendu, pa se mnoge knjige maltene štancuju. Naročito je popularno oponašati Dena Brauna, mućkati udžbeničke i “tajne” istorije u razne mehaničke spojeve “Da Vinčijeva koda” i “Lige izuzetnih džentlmena” u kojima se mešaju Tito i Tesla, Glišić i njegova leptirica, nacisti, templari, vampiri, satanisti i pitaj boga ko sve ne.

Koliko Srbija inspirira strane autore horora?

– Srbija je za Zapad još neotkrivena tema, Barkerova priča “U brdima, gradovi” i dalje je najbolja obrada ovog ambijenta. Slično je i na filmu, poprište smo neljudskih grozota u nizu bezvrednih B-hororčića. U jednom se npr. obrađuje istiniti albanski zločin protiv Srba, koji se koriste kao izvor organa za prodaju, u drugom je to izokrenuto i zlikovci su Srbi. To pokazuje da je negativna slika o nama još dominanta, da se žrtve pretvaraju u zločince u nastavku propagande koja je i dovela do te slike. Uz izdašnu pomoć samih Srba, da se razumemo.