Raspolućeno do srčike
“Drvo života”, novi film Terrencea Malicka
Čovjek, egzistencija, priroda, metafizika, dobrota, okrutnost, nevinost, ravnodušnost, ljepota, pustoš. To bi bile neke od ključnih odrednica onog što presudno zanima Terrencea Malicka, znamenitog “proroka” američkog filma koji se osebujnim radovima pojavio 1970-ih, da bi nakon svega dva filma nestao s kinematografske mape na punih dvadeset godina.
“Pustara” iz 1973. postavila je dvoje duševno tupih ljubavnika u rajsko okružje prirode, kao svojevrsnu parafrazu Adama i Eve s dodatkom ubilačkog Kaina. Interes za ljubavnike i prirodu intenziviran je i nadograđen erotskim trokutom i četverostraničnim obiteljskim okvirom u “Nebeskim danima” (1978), kao i dojmljivim etnografsko-prirodopisnim začinom punim poezije. Za razliku od tupih i fizički bezličnih karaktera “Pustare”, “Nebeski dani” ponudili su emotivno uzburkane likove iznimne ekspresivnosti, a općoj sjeti ugođaja na poseban je način pridonijela uporaba voiceovera.
Kjubrikovska ambicija
“Tankom crvenom linijom” iz 1998. dobili smo hipnotičko umnažanje voiceovera i naglašenije zalaženje kamere kao radoznalog djeteta među likove (vojnika), dok su i dalje bili prisutni suštinska nedodirljivost prirode te okrutnost, patnja, ali i ugoda čovjeka u njenom krilu. Bilo je tu podosta autentične poezije, ali ovaj put i stereotipne pseudopoetične sentimentalnosti te posvemašnjeg dramaturškog kaosa u velikom metafizičkom zamahu kao garantu “uzvišene umjetnosti”.
“Novi svijet” (2005) donio je Malickovo kretanje rubom infantilizma, koji u negativnom smislu ipak nije prešao, zadržavši se na tlu iskonske nevinosti jedne duše (vrlo mlada indijanska djevojka) i jednog prostora (djevičanska Amerika), pri čemu je i stanovita neupitna doza autorske naivnosti djelovala dirljivo. Nakon te ode nevinosti, uslijedilo je “Drvo života”, kreativno najraspolućenije djelo Malickova opusa.
Slikanje života u američkoj provincijskoj obitelji 1950-ih, s ocem koji se koleba između dominantne strogosti, čak tiranske grubosti, i povremene topline, s nježnom i eteričnom majkom te s trojicom braće, pri čemu odnos oca i sina buntovnika postaje ključan, to dakle fragmentarno slikanje prizora iz života obitelji s kamerom iz ruke koja nepravilno komponira, često “skraćujući” gornji rub kadra, sa zadivljujućom teksturom fotografije i fascinantnom scenografskom rekonstrukcijom razdoblja, sav taj iznimno dojmljiv poetski realizam s minimumom riječi i standardno shvaćene naracije, kombinira se s preuzetnim kozmološkim dijelovima koji ilustriraju nastanak i razvoj života na Zemlji te jasno upućuju na kjubrikovsku ambiciju. Sve je povezano s odnosom prema Svevišnjem i svim onim neodgovorljivim pitanjima božje prisutnosti i odsutnosti u svijetu, pitanjima koja razdiru srce i um iskrenih vjernika, a što je dodatno potencirano smrću jednog brata.
Dječja simplifikacija
Međutim, te dvije razine zajedno djeluju nesklapno, a čak i ona znatno poticajnija, poetsko-realistička, s vremenom se počne iscrpljivati, jer konstantno naglašena poetizacija bez ikakva (recimo naturalističkog) kontrapunkta gubi dragocjen efekt svježine.
Pomirbeno razrješavajući metafizički kraj s obitelji u nekoj varijanti raja dječja je simplifikacija, što ne bi bio prevelik problem da je oblikovno potentniji, no Malick je ovdje još više nego u kozmološkim prizorima derivativan. Zaista, rijetko se u jednom filmu nađe toliko iznimnog dara i toliko razočaravajuće osrednjosti kao u “Drvu života”. No to samo potvrđuje ono što se slutilo i ranije – Malick u sebi povezuje mediokriteta i genija.