U krošnji, iznad zla

Drago Jančar (1948., Maribor), jedan od najprevođenijih slovenačkih prozaista zrele srednje generacije, nije šire poznat čitaocima mlađima od 40 godina. U Hrvatskoj poznat po romanima “Polarna svjetlost” i “Katarina, paun, jezuit”, u Srbiji po romanu “Podsmešljiva požuda”, objavljenom ove godine u ediciji “Sto slovenskih romana”.

Dve su upečatljive odlike Jančarevog romana, istumbana kompozicija i tretman istorijskog nasilja. Obe su funkcionalne i podsticajne za tumačenje. Roman “Drvo bez imena” počinje vlastitim krajem, tj. završnom celinom (od 87. do 96. poglavlja), da bi se nastavio prvim poglavljem, dakle svojim nominalnim početkom. Time je uspostavljena forma kruga ili elipse koju prati fabula romana. Kružna fabula korespondira s motom romana preuzetim iz Knjige propovednikove koji govori da će se, ono što se jednom dogodilo, dogoditi opet (nihil novi sub sole). U ovu bezizlaznu pesimističku poentu Jančar je udenuo temu ponavljanja ratnog zločina i to zločina svih protiv svih.

Uroborus bluz

Izvesnu novinu u sugerisanju paralelizma Drugog svetskog rata i građanskih ratova devedesetih na tlu raspadajuće SFRJ donosi za nijansu naglašeniji senzibilitet za slovenačke domobrane nastradale krajem rata kao žrtve pobedničkog revanšizma partizana. Iako su pomenuti i zločini gestapovaca, Italijana i domobrana, kao i epizode hrvatsko-srpskog razračunavanja, od balvanskih barikada do “Oluje” (zanimljivo, van narativnog fokusa je ostao slovenački rat za nezavisnost i njegovo naličje), Jančarev tekst ne teži da prevrednuje istoriju ili da izjednači odgovornosti za počinjeno zlo učesnika u ratu. “Drvo bez imena” problematizuje smisao istorijskog sećanja i kapacitet humanosti čoveka, potencirajući antropološki pesimizam značenjski istovetan biblijskom geslu. Sećanje na zločine neće opametiti one koji ih nisu osetili na svojoj koži, dok žrtve zločina pretrpljeno zlo inspiriše na gnevnu osvetu ili ih protokom vremena odvodi u demenciju.

Vremenska osa romana nije samo kružno uvezana u perpetuum mobile kretanje (kraj romana se nastavlja njegovim početkom a početak romana je ujedno njegov kraj), već je dodatno podeljena na barem još tri ravni: istorijsku koja prati partizansku opsadu Turjaškog utvrđenja i njihove zločine na Kočevskom rogu, letovanje Janeza Lipnika i Marijane na Dugom otoku 1994. dok na kopnu besni rat i na aktuelnu ravan s početka novog milenijuma.

Budućnost je prošla

U “savremenom trenutku” romana Janez Lipnik sedi u šoping-molu okružen punim kesama namirnica i evocira epizode života s Marijanom i službe u Državnom arhivu. On je temeljit arhivar koji skrupulozno istražuje nejasna mesta u rukopisima čijom se sistematizacijom bavi. Erotski ratni dnevnik anonimnoga slovenačkog emigranta postaje Lipnikova lična opsesija, ali i okidač njegove destabilizacije. Posvećenost istraživanju i živa imaginacija omogućuju mu ne samo da rekonstruiše i razume prošle događaje nego da postane njihov neposredni učesnik, uvek na strani progonjenih. Tom fantastičkom okviru fabule (putovanje kroz vreme koje može biti i Lipnikova uobrazilja) dodata je i drama ljubomore čoveka u poodmaklim godinama. Završno-početna simbolika drveta počiva na motivu slovenačke narodne bajke o uspinjanju na drvo kao putu na gornji svet i vezuje bajkoliko s nacionalnim.

Jančarov roman deluje manje komplikovano dok se čita nego dok se rasklapa njegov složeni mehanizam. Česta ponavljanja i udvajanja određenih motiva ili nedorađenost drugih (vezivanje kao vid sado-mazo nadraživanja supružnika) ističu poremećaje percepcije glavnog lika, ali i razvodnjavaju pripovedanje. Motivacija psihičkog pada Janeza Lipnika je previše simbolička. On je nesposoban da pita suprugu o njenom mogućem seksualnom iskustvu koje se desilo pre početka njihove veze, što uzrokuje njegov poslovni nemar i alkoholizam. Pravi razlog psihičkog pada nije ljubomora nego Lipnikova zgađenost svetom koji periodično dopušta ljudima da ispolje svoju krvoločnu ćud, koji i od žrtava čini nasilne osvetnike ili psihičke ruine.

U zbiru, reč je o zrelom i slojevitom romanu, tematski provokativnom i kompoziciono inovativnom, s dramatičnim pasažima koji ujedinjuju ratni metež s nesrećom istorijske spoznaje i bajkovitom idilom zaljubljivanja u nepostojeće i minulo.