Magle XX. stoljeća

Nakon sjajne “Stare škole kapitalizma”, Želimir Žilnik prionuo je klasičnom (dugometražnom) dokumentarcu i polučio film “Jedna žena – jedan vek”. Novi Žilnikov uradak u središte postavlja 99-godišnju Dragicu Srzentić-Vitolović, Istranku koja je najveći dio života provela u Beogradu, a zanimljivom je čini dugogodišnja pripadnost jugoslavenskom komunističkom pokretu i osobno poznanstvo s njegovim najistaknutijim predstavnicima. Dodatna zanimljivost protagonistice leži u padu u nemilost prilikom sukoba s Informbiroom, kad su ona i suprug joj Vojo Srzentić, tada istaknuti funkcionar, optuženi kao sovjetski kadar te su s punim intenzitetom iskusili pesnicu vlastite partije.

Animacija i fleš-kadrovi

Žilnik u osnovi gradi svoj film kao i američki dokumentaristički klasik Errol Morris oskarovske “Magle rata” – jezgru čine talking head razgovori s protagonisticom, a struktura se dinamizira ilustracijama i ekskursima. Dok su kod Morrisa to uglavnom arhivske snimke, Žilnik pored njih rabi i animacije, a u uvodnom dijelu filma koristi i eksperimentalistički postupak ubacivanja fleš-kadrova pojedinačnih slova u kontinuitet Dragičina izlaganja, slova koja povezana tvore imena poznatih osoba o kojima protagonistica priča (Otokar Keršovani, Veselin Masleša i drugi). Osim toga, Žilnik uspostavlja i svojevrsnu paralelnu liniju radnje, tj. Dragičin govor u kameru kombinira s njezinim izletom u Moskvu, prvi put nakon presudne 1948., kad je tamošnjem jugoslavenskom ambasadoru Vladi Popoviću nosila Titovo pismo za Staljina. U današnju Moskvu Dragica dolazi upravo kad ruska komunistička partija održava miting, s ravnopravno postavljenim slikama Lenjina i Staljina, te se razdragana slika s glumcima koji nesvjesno groteskno utjelovljuju tu dvojicu, a na pitanje o Staljinu odgovara da je bez obzira na “neke greške” bio veliki revolucionar.

Jedan od bitnih problema Žilnikova filma jest taj što ni ne pokušava elaborirati protagonističin doživljaj neosporno krvavog diktatora, iako nije baš uobičajeno da netko izvan bivšeg sovjetskog prostora tako pozitivno doživljava Kobu Groznog (zamislite dokumentarac u kojem protagonist dominantno pozitivno doživljava Hitlera, a da to ostane bez ikakva autorskog komentara ili bar implicitne reakcije, neovisno o tome što se između Hitlera i Staljina ne može u potpunosti staviti znak jednakosti).

Gdje se izgubio Vojo?

Drugi problem je dramaturški skok s Dragičina izlaska iz komunističkog zatvora (koji joj je očito bio traumatičniji od fašističkog u kojem je boravila u ratu) na sadašnje vrijeme i njezin posjet rodnom Sovinjaku – Žilnik taj skok izvodi jer se Dragica po izlasku iz zatvora bila vratila u Istru, međutim prikazujući je u današnjoj Istri, među rođacima, s čime film završava, potpuno je smetnuo s uma da je propustio reći što se dogodilo s Dragičinim voljenim mužem Vojom, jesu li se ponovno našli nakon zatvora i kako je došlo do njezina povratka u Beograd. Kad se taj nevjerojatan dramaturški propust poveže s podosta stihijskim nizanjem priča o bitnim osobama i događajima komunističkog pokreta, priča u kojima će se malo tko mlađi od 40 moći snaći (posve različito od artikulirana Morrisovog pristupa njegovom “svjedoku stoljeća” McNamari u spomenutim “Maglama rata”), onda i bez moralnog upita o Staljinu “Jedna žena – jedan vek” postaje film sa znatnim problemima.

Šteta, jer s protagonisticom koju je imao, ženom koja je mnogočemu bitnom svjedočila i usprkos svemu što je prošla zadržala vitalizam i životnu radost, Žilnik je imao materijal za film morisovskih dosega.