Razgovori Dačića i Tačija su dobra vest

O položaju Srba na Kosovu i odnosima sa Srbijom u svjetlu pregovora Beograda i Prištine razgovaramo s Petrom Miletićem, potpredsjednikom Skupštine Kosova. Počinjemo pitanjem što se u položaju Srba izmijenilo u odnosnu na stanje prije godinu dana.

– Šta se tiče Srba, nije se puno toga izmenilo, ali šta se tiče političke situacije, izmenilo se to da je Kosovo od nadgledane nezavisnosti dobilo punu nezavisnost. Povukla se međunarodna upravljačka grupa koja je nadgledala provođenje Ahtisarijevog plana, šta na Srba nije uticalo bogzna kako – još uvek imamo iste probleme. Međutim, provedene su dobre stvari iz plana, pod čime mislim na proces decentralizacije koji je u toku. Ostalo je i pitanje severa Kosova.

Koliko Srba živi na sjeveru Kosova, a koliko u enklavama južno od Ibra i je li se njihov broj mijenjao posljednjih godinu-dvije?

To niko pouzdano ne zna. Procene su da ima oko 120.000 do 130.000 Srba na Kosovu, od toga 75.000 do 80.000 južno od Ibra. Nema pouzdanih podataka. Popis iz 2011. nije uspeo, čak i kada su Albanci u pitanju, a kamoli Srbi koji se nisu odazvali u punoj meri, pa je ispalo da ih ima 25.000, šta ne odgovara istini.

Kakva je situacija u vezi nezaposlenosti i pogađa li ona Srbe više od Albanaca?

Nezaposlenost je u Evropi najveća na Kosovu i tu nijedna zajednica ne može da bude bolja od druge. Ako bi se gledalo samo kroz kosovske institucije, procenat nezaposlenih Srba mnogo je veći nego onaj Albanaca. Ali to nije puni podatak, jer ima puno Srba sa Kosova koji rade u srpskim institucijama. U privatnoj sferi, kada je o Srbima reč, posla gotovo i nema, to su samo sitne radnje, nema neke ozbiljne privrede i proizvodnje, u poljoprivredi su većinom usitnjeni posedi, a turistički centar na Brezovici uglavnom ne radi.

Vidi se neki napredak

Kakav je odnos sadašnje vlasti u Srbiji prema Srbima koji su u institucijama Kosova?

Tu se ništa nije promenilo, i dalje nas Srbija potpuno ignoriše. Sve ostale države, bilo da su priznale Kosovo ili ne, uzimaju nas kao relevantan faktor kada je reč o Srbima sa Kosova. Jedino Beograd odbija da se sa nama konsultuje. Nismo konsultovani oko Rezolucije o Kosovu i platforme za pregovore, šta je šteta jer smo mogli da doprinesemo kvalitetu dokumenata. Mislim da je za te dokumente bilo važno dobiti međunarodnu podršku, pogotovo EU-a i SAD-a. Ipak, dobra je stvar što se u Rezoluciji zalaže za nastavak dijaloga Beograda i Prištine. Razgovori Ivice Dačića i Hašima Tačija dobra su vest. Mi smo u Skupštini glasali za Rezoluciju koju je predložila Vlada kako bi se ti pregovori omogućili, jer je za nas suštinski važno da se oni nastave. Nakon prvih nekoliko sastanaka Dačića i Tačija, vidljivi su prvi konkretni rezultati i stvorila se neka nada za rešavanje svakodnevnih problema. Interesuju nas korišćenje srpskog jezika, zaštita imovine, pre svega one SPC-a, zatim sloboda kretanja i administrativni prelazi, i tu se vidi neki napredak.

Bi li sjever Kosova trebao imati autonomiju, kako se čuje u javnosti?

Mislim da bi bilo loše da se bilo koji deo srpske zajednice na Kosovu forsira i favorizuje u odnosu na druge. Tačno je da sever Kosova ima bolju geografsku poziciju i da je to etnički jedinstven prostor, ali bojim se da bi podvajanje srpske zajednice, po principu da jedni imaju drugačija prava u odnosu na druge, bilo vrlo loše. Trebali bismo biti solidarni, pa da sve što dobiju Srbi na severu, dobiju i na ostatku Kosova. Zašto ne iskoristiti ono što piše u Ahtisarijevom planu, da postoji mogućnost udruživanja opština sa srpskom većinom i zašto bi Srbima u Leposaviću, Zubinom Potoku, Zvečanu i Mitrovici smetalo da u toj zajednici opština budu i Gračanica, Štrpce ili Klokot? Mislim da bi ona bila politički snažnija nego zajednica srpskih opština samo na severu.

Kakva je zapravo zastupljenost Srba u organima Kosova?

U parlamentu, koji ima 120 članova, 13 je poslanika Srba. Sada imamo tri ministra, jednog zamenika premijera i tri zamenika ministra. Južno od Ibra imamo pet opština sa srpskom većinom u kojima su Srbi načelnici, a tu su i opštine na severu, gde nije bilo izbora po kosovskim pravilima.

Što je sa sredinama u kojima su Srbi manjina?

U takvim sredinama uistinu ih je malo od 100.000 stanovnika Peći, svega je 1.000 Srba. U nekim opštinama imamo dodatnog potpredsednika iz redova etničkih zajednica, a gde ih nema, postoje kancelarije čiji su direktori iz redova etničkih zajednica, uglavnom srpske. Ahtisarijev plan je predviđao da se formiraju opštine tamo gde je značajniji broj Srba, pa imamo opštine Ranilug, Klokot i Parteš sa po 5.000 do 6.000 stanovnika, uglavnom Srba.

Važnost organizacija

Koja bi iskustva Srba u Hrvatskoj mogla biti primjenjiva za Srbe na Kosovu?

Jedno od iskustava je organizacija Srpskog narodnog veća: na Kosovu nemamo manjinska veća i mislim da bi ona bila korisna, pre svega oko zaštite kulturnog i verskog nasleđa – značajnog broja manastira i crkava. Drugo je neka kulturna institucija, kao što je SKD “Prosveta” u Hrvatskoj, koja bi se bavila zaštitom jezika i kulturnog nasleđa. Sada nemamo nijedan pisani medij na srpskom jeziku i u fazi smo formiranja TV kanala koji će pokrivati celo Kosovo.

Koliko bi otopljavanje odnosa Srbije i Hrvatske, što je počelo Milanovićevim posjetom Beogradu i susretom s Dačićem, uticalo na Srbe na Kosovu?

Dobri odnosi u regionu važni su za svakog i tu uvek ima pozitivnih indirektnih posledica. Otopljavanje odnosa Srbije i Hrvatske dobro je za ceo region. A šta se tiče ranije Milanovićeve izjave da je spreman da posreduje između Beograda i Prištine, to je lepo od njega, ali sada u razgovorima imamo posredovanje EU-a pod monitorisanjem Ketrin Ešton.

Kako su Srbi na Kosovu primili oslobađajuću presudu Haškog suda komandantu OVK-a Ramušu Haradinaju?

Nakon oslobađajućih presuda Gotovini i Markaču, oslobađanje Haradinaja od optužbi bila je očekivana stvar, tako da su Srbi to dočekali ravnodušno. Negde u sebi imamo osećaj gorčine i osećaj da u Hagu odgovaraju samo Srbi, a ne i Hrvati, Albanci ili Bošnjaci, no navikli smo se na takav odnos Haškog suda prema zločinima počinjenima na ovim prostorima. Navikli smo se i na to da od 1999. nije rešeno nijedno ubistvo ili neki drugi težak zločin nad Srbima, pa ni lanjsko ubistvo porodice Jeftić kod Uroševca, šta baca ljagu na kosovsku policiju. Ipak, takve su se stvari proredile, pa se Srbi danas slobodnije kreću po Kosovu nego pred dve godine, šta nas potiče da radimo na daljem otopljavanju odnosa između Srba i Albanaca, čemu se nadam i u ovoj godini.