Što se dogodilo s konjem?
“Torinski konj”, film Bele Tarra
“Torinski konj”, navodno posljednji film glasovitog mađarskog sineasta Bele Tarra, tzv. ironijom sudbine prvi je njegov rad koji se ikad pojavio na redovnom repertoaru hrvatskih kina. Najčuveniji po sedmosatnom “Satanskom tangu” iz 1994., koji mu je donio svjetsku reputaciju, Tarr je u ranim filmovima s kraja 1970-ih i početka 1980-ih prakticirao naglašeno realistički prosede s pratećim primjesama kritičke socijalne deskripcije, ostajući međutim na međunarodnom planu u sjeni svog starijeg suvremenika i poetičkog srodnika Petera Gothara.
Predvidiva rješenja
TV filmom “Macbeth” iz 1982. prvi se put odlučio za radikalni eksperiment – Shakespeareov komad prenio je na film koristeći samo dva kadra, jedan od pet i jedan od čak 67 minuta! Ipak, odlučujuća prelomnica bila je suradnja s književnikom Laszlom Krasznahorkaijem koji mu od 1988. i ostvarenja “Prokletstvo” postaje, uz montažerku i ljubavnu drugu Agnes Hranitzky (na zadnja tri filma Tarr je potpisuje i kao suredateljicu), glavni kreativni suradnik.
“Prokletstvo”, “Sotonski tango”, “Werkmeisterove harmonije” (2000) i “Čovjek iz Londona” (2007) odlikuju se izrazito dugim kadrovima, sporim ritmom i izražajnom crno-bijelom fotografijom, sve u službi eksplicitne sugestije metafizičnosti, uz što se veže i stanovita moralna zapitanost, čime Tarr pobuđuje asocijacije na Tarkovskog i Antonionija.
“Torinski konj” skladno se uklapa u taj niz, iako njegov naslov i najava sugeriraju da bi mjesto razlike mogao biti interes za životinju, konja, onog kojeg je Nietzsche svojedobno u Torinu pokušao zaštiti od razularena kočijaša. Ipak, Tarra manje zanima konj, a puno više ostarjeli mu vlasnik i njegova kći koji usamljeni obitavaju u nekoj pustošnoj ravnici, mnogo više nalik tipičnom panonskom ambijentu nego okolici Torina.
Ultrarealistički, dugim elaboriranim kadrovima, autor iz dana u dan prati uvijek istu sumornu i ekstremno oskudnu egzistenciju oca i kćeri, no umjesto da dopusti spontano izranjanje metafizičkog iz nultog stupnja realizma, remeti to savršenstvo eksplicitnom simbolikom u rasponu od Biblije do bezizlaznog kružnog kretanja i lampe koja se ne može upaliti i svojom svjetlošću bar mjestimično dokinuti mrak, što su doista odveć predvidiva rješenja za nekog kome pridaju epitet genija. Ključan trenutak u tom smislu je ulazak u narativ ćelavog namjernika s dva prstena, koji kod oca i kćeri dolazi kupiti rakiju i koji odjednom započinje preuzetni filozofski monolog.
Metafizika kao uteg
Taj prvi prodor eksplicitno metafizičkog i simboličkog u dotadašnji fascinantan realistički kontekst, u podrobno prikazivanje svakodnevne nedogađajnosti, povremeno delikatno obojano prekrasnom izvanprizornom muzikom, u velikoj mjeri razbija ultrarealističku magiju, a kasnije posijani motivi samo produbljuju jaz. Olmi u “Stablu za klompe” ili Troell u “Iseljenicima” i “Novoj zemlji”, da se spomenemo dvojice klasika ranijeg razdoblja filmske povijesti, znali su da je najbolje kad metafizika diskretno proizlazi iz same građe; Tarr je međutim postavlja kao uteg. Otuda je bez prave potrebe u verbalnom uvodu filma prisutan i Nietzsche – dojam je da filozofski gigant treba uputiti na filmskog giganta (Tarra), koji i time kao da želi monumentalizirati vlastito djelo.
Da se ne shvati krivo, usprkos ozbiljnim problemima “Torinski konj” impresivno je gledateljsko iskustvo, jer Tarr je doista majstor kreiranja vizualne i zvučne ekstraordinarnosti, no da se uspio suzdržati od pretenciozno-klišeiziranih intervencija, polučio bi film za mnogo dulje pamćenje.