Priština slavi, Beograd maršira
Prošle su četiri godine otkako je Kosovo proglasilo nezavisnost, mada je ono efektivno od Srbije nezavisno više od 12 godina. Do sada je novu državu priznalo 88 zemalja svijeta, a EU i SAD se trude da odnose Srbije i Kosova dovedu do mjere da to ne pravi regionalne probleme. Kosovo još nije u članstvu UN-a i mnogih drugih međunarodnih institucija, ali ipak funkcioniše nezavisno, bar u odnosu na Srbiju. Uz velike komplikacije i rovitu situaciju na sjeveru Kosova, vodi se ne baš produktivan dijalog između Beograda i Prištine.
Na svečanosti u Prištini okupljenim građanima obratili su se predsjednica Kosova Atifete Jahjaga i premijer Hašim Tači. Bili su to prigodni govori, prilagođeni svečarskoj atmosferi, uz defile odbrambenih snaga i mahanje zastavama.
Međunarodna zajednica čini ono što može u ovoj siromašnoj zemlji ophrvanoj ekonomskim problemima i velikom nezaposlenošću. U proteklim godinama urađene su značajne stvari oko infrastrukturnih projekata. Trenutno su u izgradnji dva auto-puta kroz Kosovo. Jedan od albanske granice do granice sa Srbijom i drugi između dva najveća kosovska grada, Prištine i Peći.
Da bi Kosovo dobilo evroatlantsku agendu, potrebno je da se na prihvatljiv način urede odnosi sa Srbijom, na čemu EU insistira. U samoj Srbiji ne postoji još dovoljno političke volje da se prihvati realnost. Iz različitih, najčešće politikantskih razloga, čini se sve da se konflikt drži zamrznutim ili da se, kao na sjeveru Kosova, podstiču konflikti niskog intenziteta, dovoljni da postoji nestabilnost.
Dok se u Prištini slavio dan proglašenja nezavisnosti, Srbi na sjeveru Kosova još su prebrajali glasove sa dvodnevnog referenduma kojim su skoro stopostotno odbili kosovsku državu. Naravno da taj referendum nema osobitog značaja, ali je dovoljan da drži tenzije. U samom Beogradu toga dana Kosovo se skoro nije ni pominjalo. Tek je petstotinjak članova desničarskih i neofašističkih grupacija pokušala da tome da značaj. Okupili su se u centru grada i uz pratnju brojnih snaga reda prošetali do hrama Svetog Save. Imali su na repertoaru već viđene povike, urlike i pjesme, vrijeđali u tim pjesmama druge nacije i vjere, naročito muslimansku, prijetili mogućnošću da “pale džamije”. U repertoaru te grupe su i gomile uvreda upućenih Vladi i predsjedniku Borisu Tadiću. Razišli su se relativno brzo u hladnoj noći i na tome se završilo.
Osnovni je utisak da se u Srbiji emotivni naboj oko Kosova prilično ispraznio. Još je samo političkoj eliti to prioritetno pitanje koje gura u prvi plan, ali prvenstveno zbog užih, partikularnih političkih interesa.