Kosovski princip u Domu novinara
Jedna presuda Apelacionog suda u Beogradu ponovno je uzburkala novinarsku scenu Srbije. Naime, nakon višegodišnjeg suđenja taj je sud preinačio prvostupanjsku presudu Prvog osnovnog suda kojom je odbijen zahtjev Nezavisnog udruženja novinara Srbije (NUNS) za suvlasništvom na zgradi Doma novinara u Resavskoj ulici zajedno s Udruženjem novinara Srbije (UNS).
Riječ je o zgradi koja je kao zadužbina izgrađena 1934-35. godine, a u povelji uzidanoj prilikom postavljanja kamena temeljca piše: “Za vreme vladavine Njegovog veličanstva kralja Aleksandar Prvog Karađorđevića, Jugoslovensko novinarsko udruženje – Sekcija Beograd polaže danas, 15. jula 1934. godine, kamen temeljac Doma beogradskih novinara. Ovaj dom se podiže pomoću Beogradske opštine i prilozima novinarskih prijatelja, a u spomen onih novinara koji nisu dočekali ostvarenje svojih staleških ideala. Neka on budućim novinarskim generacijama bude škola u kojoj će učiti kako se služi istini, pravdi, narodu i državi. Neka on bude simbol drugarstva i ljubavi i neka novinari u njemu crpu snagu za nova pregnuća u podizanju svoga kulturnog i materijalnog života za opšte socijalno obezbeđenje novinarskog staleža.”
Protiv ratnih huškača
Zgrada je nakon Drugog svjetskog rata, kao i sve ostalo, bila nacionalizirana, ali je u međuvremenu vraćena novinarima. No, kraj 1980-ih i početak 1990-ih donosi politizaciju novinarstva i medija, Miloševićev režim otpušta novinare iz novina, s televizija i radiostanica, a sve se to osjeća i u cehovskom udruženju, na čije čelo dolaze kadrovi bliski vlasti. Ratno huškanje već je uveliko u toku, dio novinara se buni – bez uspjeha – a potom velik broj članova UNS-a napušta organizaciju. Novu, NUNS, uspijevaju registrirati tek 1994. godine, a ona ubrzo postaje članica Međunarodne federacije novinara.
Raskol između te dvije grupacije traje dan-danas. U NUNS su prešli gotovo svi novinari koji su 1990-ih godina bili glas razuma u profesiji i koji su radili u tada “izdajničkim” nezavisnim medijima, koje je režim proganjao i krajem 1990-ih drastično novčano kažnjavao, da bi sve kulminiralo 1999. godine državnim ubojstvom Slavka Ćuruvije, vlasnika zabranjenog “Dnevnog telegrafa” i tjednika “Evropljanin”. Posljednji veliki sukob izbio je nakon što je Tužilaštvo za ratne zločine Srbije otvorilo dosje o novinarima ratnim huškačima. Teško da će od toga doista nešto ispasti, ali kako je tu bilo i pomoći NUNS-a, koji je podsjetio na neke sramne uratke novinara-propagandista, tako je čelništvo UNS-a stalo na zadnje noge.
Ista se priča vrti i danas, povodom presude Apelacionog suda, pa predsjednica UNS-a Ljiljana Smajlović u polemici koja se vodi posljednjih dana priča o “lažnoj prijavi za genocid” i primjeni kolektivne krivnje za UNS po principu “vrlo sličnom onom po kom je Srbiji dio međunarodne zajednice nasilno oduzeo pravo na suverenitet i teritorijalni integritet na Kosovu”. Ne samo to: ona tvrdi da se sud vodio ne pravnim, već političkim razlozima u presudi, pozivajući se na “revolucionarne zasluge udruženja koje je politički blisko sadašnjim vlastodršcima”.
Ništa od lustracije
Čak i da je tako, ostaje činjenica da je UNS nesumnjivo bio blizak ranijim vlastodršcima, Miloševiću, Mirjani Marković i Vojislavu Šešelju, da lustracija nikada nije provedena, a da je u tim “olovnim godinama” UNS nastojao u svakoj mogućoj prilici osujetiti ili barem otežati rad NUNS-a.
Predsjednik NUNS-a Vukašin Obradović upozorava da suština spora oko zgrade Doma novinara nije politička, već se svodi na pitanje da li je zgrada dom svih novinara ili je “privatno vlasništvo UNS-a”, kako to tvrdi Ljiljana Smajlović, koja sada optužuje i pravosuđe, pozivajući se da je dosad šest sudova za pravo dalo njenom udruženju. Ne spominje, međutim, da je riječ o šest prvostupanjskih presuda koje su potom padale na višem sudu i bile vraćane u novi postupak, da bi Apelacioni sud nakon silnih godina ping-pong sudovanja napokon donio konačnu i pravednu presudu. Ona i novinarima koji su za zadnjih ratova i propadanja nosili glavu u torbi samo zato što su se bavili novinarstvom, a ne ubojitom propagandom, daje pravo na zgradu davno izgrađenu za sve pripadnike struke, a ne samo članove UNS-a, organizacije koja je, kao i sve drugo u zemlji Srbiji, izbjegla lustraciju.