Aleksandar Marton: Autonomija Vojvodine je neupitna

O situaciji u Vojvodini, koju je proteklih mjeseci uzburkao niz incidenata, a tenzije na relaciji Novi Sad – Beograd produbljene su još sredinom prošle godine, kada je formirana nova Vlada Srbije, razgovarali smo s Aleksandrom Martonom, poslanikom Lige socijaldemokrata Vojvodine u Skupštini Vojvodine i potpredsjednikom Izvršnog odbora te stranke.

Prijeti li Vojvodini neka nova jogurt-revolucija?

Ne smatram da je moguć nekakav politički prevrat. Vlast drži preko 60 posto poslanika u parlamentu i sve funkcioniše bez većih problema. No pojedinačnih napada na autonomiju ima, pre svega na ideološkoj osnovi. Incidenti na nacionalnoj osnovi postoje, ali to nije učestala pojava i veliki problem. Naravno, sve te pojave, najpre među mladima, treba sprečavati i ukazivati na potrebu dobrosusedskih odnosa. Svesni smo šta se dešavalo u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj, na Kosovu… Vojvodina ne sme tako proći. Napadi na autonomiju Vojvodine dolaze, pre svega, iz beogradskih krugova frustriranih velikim nacionalnim porazima, situacijom na Kosovu, pa svoje frustracije leče na Vojvodini, pomalo i u Crnoj Gori i BIH-u, ali ne očekujem da to može da eskalira. Autonomija Vojvodine je ustavna kategorija i tako će i ostati.

Jedan ekstremizam hrani drugi

Neki misle da se Vojvodina treba odcijepiti od Srbije, kakav je vaš stav? Naime, LSV je devedesetih proklamirao program “Vojvodina republika”?

Po poslednjim istraživanjima, za nezavisnu Vojvodinu opredelilo se oko sedam posto birača. Ta ideja je očito nastala kao kontra onoj da se ukine autonomija. Svaka medalja ima dve strane: jedan ekstremizam hrani drugi. Naravno, za LSV ta ideja nije ni dobra ni realna. Treba poboljšati odnose, osloboditi se centralizma, menjati Ustav, ojačati institucije i samu autonomiju. Ali nezavisnost – ne, to nije rešenje. Beogradski krugovi moraju shvatiti da je Vojvodina autonomna i da negiranje toga može pojačati ekstremnije ideje.

Koliku ulogu igraju ekstremni desničarski krugovi?

Desnih ekstremisti nisu jaki, ali ih ima i u srpskom i u mađarskom korpusu. U Temerinu svako malo dođe do nekog napada, no to nije masovna pojava. Sa druge strane, tu su i napadi na samu ideju Vojvodine, koje produkuju neki desni krugovi u Beogradu, koji su već podelili teritoriju Vojvodine. Ipak, pametni ih podsećaju da to ne čine, tako su delili i BIH, Hrvatsku i Crnu Goru, a to je loše završilo po srpski nacionalni korpus.

Prebacuje li se možda fokus s Kosova na Vojvodinu? Predsjednik vaše stranke tvrdi da Vojvodina ne gubi autonomiju, s obzirom na to da je ni nema?

Srpski nacionalizam je doživeo niz poraza, pa i na Kosovu. Krenulo se sa parolom “Kosovo je Srbija”, a sada se pregovara o savezu četiri opštine na severu Kosova. Frustracija se negde mora lečiti, a mirnoća i specifičnosti Vojvodine za to su plodno tlo. Vojvodina je već 22 godine pod raznim udarima, to nije novost. Ipak, istraživanja govore da je 80 posto Vojvođana za ovakvu ili veću autonomiju. Bez podrške za ukidanje autonomije, ti napadi ne mogu ništa. Naravno, nije prijatno stalno slušati razne intelektualce koji negiraju Vojvodinu, vređaju njene građane.

Negativne reakcije na ćirilicu čule su se nedavno i u Vojvodini i u Vukovaru?

Istina, u Novom Sadu smo nedavno imali promovisanje samo jednog pisma, ćiriličnog, bez obzira na to šta su još tri jezika i jedno pismo u službenoj upotrebi. Ta različitost je naše bogatstvo i to bogatstvo nekima smeta. Ekstremistima u Vukovaru smeta ćirilica. Ekstremisti su isti i ovde i tamo. To je problem i protiv te ideologije nacionalizma treba se boriti. Ona nas je dovela na dno Evrope.

Siromašni zbog centralizacije

Često uspoređujete nekadašnje i sadašnje ekonomske pokazatelje vojvođanskih gradova i općina, u korist prvih: kao da implicirate da je uzrok tome maćehinski odnos Beograda prema pokrajini?

Vojvodina je bila ekonomski veoma jaka u SFRJ-u, rame uz rame sa Slovenijom. Moj Zrenjanin, na primer, imao je 60.000 radnika, plate su bile na trećem mestu po visini u celoj državi, fondovi puni, penzije 50 posto više nego u Beogradu… To je bilo kada smo bili autonomni, kada smo imali obe ruke i slobodno disali. Danas nije tak Beograd drži sve poluge vlasti, centralizovao je svaki dinar. Od 20 najjačih opština u Srbiji, 15 je iz beogradskog regiona, samo tri iz Vojvodine. To je rezultat centralizacije, koja nas je osiromašila. Vojvodina proizvede oko 42 posto ukupne proizvodnje Srbije, a mizerno malo se vraća, samo sedam posto ide za budžet Vojvodine. Ako se odnos Beograda ne promeni, osiromašenje će se nastaviti, a političke će se ideje zaoštriti.

U priči o republici najglasnija je Vojvođanska partija, dijelom osnovana od strane prebjega iz LSV-a?

Ta partija gotovo i ne postoji, sem nekih pojedinaca u Novom Sadu, koji su pustili u javnost neke ideje i pokušali da se lično nametnu. Nisu ozbiljan faktor i teško da će moći da utiču na politička kretanje u Vojvodini i Srbiji.

Kada ste svojedobno podržali inicijativu da se podigne spomen-ploča hrvatskim zarobljenicima u logoru Stajićevo, proglašeni ste ustašom?

Sve zločine treba osuditi, kao i sva ružna, protivzakonita ponašanja prema bilo kome u bivšoj Jugoslaviji. Toga je bilo na svim stranama, i u Lori i u Stajićevu, i nemam pravo da od toga okrećem glavu. Proricali su mi tada kraj karijere, ali tri godine kasnije, na izborima za Skupštinu, osvojio sam 63 posto glasova. Obični ljudi, na sreću, gledaju drugačije od ekstremista. No malo je onih koji su spremni da počiste u svom dvorištu. Žalosno je što Željko Kerum nije slično reagovao u slučaju Lore.

Mladi su česte žrtve ekstremista

Za razliku od prostora bivše Jugoslavije, gdje je kod odcjepljenja uvijek bila riječ o nacionalnom pitanju, ovdje je uzrok tih ideja ekonomski faktor: naime, dvije trećine Vojvođana izjašnjava se Srbima?

Da, po poslednjem popisu Srba je oko 65 posto. Autonomija je nastala kao produkt mnogih vojvođanskih specifičnosti, i nacionalnih i kulturnih. Sem Srba, ovde je i 15 posto Mađara, pa veći broj Slovaka, Hrvata, Rumuna, Rusina, Nemaca, Roma, Ukrajinaca, Čeha. Oko 30.000 ljudi se izjasnilo po regionalnoj, vojvođanskoj pripadnosti, a taj broj će na narednim popisima rasti. Vojvodina je, jednostavno, stanje duha. Za 99 posto građana nije važno ko se kako preziva, u koju bogomolju ide. Mešovitih brakova je najviše, kao i mešovitih naselja. Tako se živelo vekovima. Ideja multikulturalnosti je jaka i teško može da se ugrozi. Ali treba raditi, pre svega sa mladima: oni su česte žrtve desnih ekstremista, koji pokušavaju da unesu nemir.