Biopsija podaništva

Mirko Kovač: “Cvjetanje mase” (Fraktura, 2010)

Tekstovi u knjizi “Cvjetanje mase”, podnaslovom određeni kao “politički eseji”, čine 14. knjigu “Djela Mirka Kovača” koje objavljuje IK Fraktura. U ovom impozantnom opusu dominiraju romani, a prate ih po jedna knjiga izabranih drama, pripovedaka, epistolarne prepiske koju je s Filipom Davidom Mirko Kovač vodio od 1992. do 1995, knjiga eseja o piscima i prijateljima u književnosti (“Pisanje ili nostalgija”) te knjiga “polemika” “Elita gora od rulje”. Većina “političkih eseja” objavljena je u “Feral Tribuneu”; znatno manje u drugim domaćim listovima (kraj 80-ih i početkom rata). U knjigu su uvrštena i dva Kovačeva politička portreta Slobodana Miloševića, objavljena u “La Libérationu” i “Die Tageszeitungu”.

Protiv struje

“Cvjetanje mase” je nastavak, ili pre komplementarna dopuna knjizi “Elita gora od rulje”. Dok se u prvoj Kovač bavio odgovornošću pisaca i intelektualaca za služenje ili podložnost pogubnim mitemama i ideologijama, tekstovi “Cvjetanja mase” mahom su posvećeni izvršiocima nacionalnih projekata, političarima, ali i podanicima, rečju erotskoj psihopatologiji odnosa vođa i mase. Slučajno ili ne, članci većinom datiraju iz 1998. i 1999, a ima ih napisanih tokom i nakon rata te posle 2000. i demokratskih promena u Hrvatskoj i Srbiji. Tekstovi su prožeti atmosferom vremena u kome su nastali: anticipativnom strepnjom kraja 80-ih, kada se sluti nastupajuće veliko zlo, polemikom s obe sredine pisanom u hrvatskoj “emigraciji” tokom 90-ih i rekapitulativnom sintezom uvida o “blizanačkim ideologijama” srpske i hrvatske sredine.

Uloga vođa u političkim procesima je vidljiva i presudna, utoliko su oni neizostavni kao predmet analize ovih političkih eseja. Kovač profiliše karaktere Miloševića i Tuđmana, strukturira im biografije, svodi učinak vladanja. Ipak, crvenu nit knjige čini bavljenje mentalitetom podaničke većine, čija su iracionalnost i moralno maloletstvo poslužile kao zlatna podloga velikodržavnih projekata i etničkih čišćenja sprovedenih tokom unutarjugoslovenskih ratova 90-ih. Mirko Kovač veruje u kolektivnu moralnu odgovornost koju članovi društva imaju za svoje režime koji su ih odveli u rat i skrivili zločine, ali i za nedemokratski poredak u kome su godinama živeli. Između nacizma i komunizma Kovač ne stavlja znak jednakosti, ali podseća na milionske žrtve u komunizmu, na nasilan dolazak na vlast i represivan način vladanja pristalica ove ideologije. Nacizam je apsolutno zlo, dok se sa komunizmom nekako živelo, posebno izvan gvozdene zavese, iako pokorno i u deficitu sloboda.

Srpsko-hrvatska autopsija

S današnjom distancom, mnogi uvidi političkih eseja Mirka Kovača deluju poznato i apsolvirano, kao što povodi za njihovo pisanje nisu više aktuelni a dvojica nacionalnih vođa predati su povesti htonskog sveta. Smisao publikovanja Kovačevih političkih eseja ne bi bio u tome da dokumentuju analitičku pronicljivost ili doslednost, niti da potvrde autorsku širinu jednog renomiranog pisca i podsete na njegov istup u doba vladavine hulja i palanačkih diktatora.

Na neki način, ovi eseji predstavljaju deo autobiografije pisca koji je srpski zamenio hrvatskim miljeom, nikad se zapravo ne odvojivši od prijatelja i (zlo)duha sredine u kojoj je proveo veliki deo života. Ne čudi otuda da je najveći broj tekstova napisan na “srpske teme” i da je u njihovo pisanje involviran veći stepen polemičke vatre i borbenog duha, koji se ponegde ne libi da upotrebi pogrdnu invektivu i jaku osudu. Delom je tako zbog dobrog poznavanja prilika i aktera, a delom zato što je stepen intelektualnog posrtanja i razaračke strasti bio veći i masovniji u sredini iz koje se izbeglo. Naravno, zvanične institucije i mediji u Srbiji nisu ostali dužni piscu čija su dela okićena značajnim nagradama srpske književnosti.             Za razliku od Andrića čiji se nacionalni identitet, književni jezik i pripadnost, testamentarna volja i autorska prava svako malo preispituju, ističući ekavicu njegova pisma i njegovu vezanost uz Beograd, retko ko se u Srbiji trsi da pomene, kamoli da svojata autora koji se drznuo na radikalan raskid sa sredinom koja je regresirala u agresiju i samoizolaciju.

Iako se knjiga “Cvjetanje mase” završava pesimistično, nekrologom “Feral Tribuneu”, jedna dimenzija ovih eseja nadilazi turoban duh predočenog vremena. Ukrštaj ličnih sećanja i biranih citata, života i literature, proizveo je jedan sentimentalan otklon i prizvao “bolju prošlost” kao potvrdu da je moguća, uprkos stvarnosti nacionalizma i tržišne pohlepe.