Pokretač kulturnog i zabavnog života

Milan Jović rođen je u trgovačkoj porodici iz Markovca, nedaleko od Knina. Vredio je za sposobna čovjeka velike energije. U “Dinari” je igrao dvadesetih godina i bio veoma posvećen nogometu. Zabilježen je događaj iz tridesetih godina, kad je najbrojnija politička stranka u Kraljevini Jugoslaviji, JEREZA (Jugoslovenska radikalna zajednica), ponudila Joviću poslanički mandat tako što bi ga kandidovala u Glamočkom srezu gdje su lako pobjeđivali, ali je on to odbio uz objašnjenje da njega nogomet zanima više od politike.

Kad je klub ostao bez igrališta, Jović je za tu namjenu “Dinari” poklonio svoju livadu koja se nalazila na samom ušću Orašnice u Krku. No kako se radilo o zemljištu koje je voda plavila u jesen i sa proljeća, bilo je potrebno izvršiti drenažu i veliko nasipanje. To je zahtjevalo ogroman rad i značajna novčana sredstva. Prikupljao se novac od gradskih kafedžija, zanatlija, trgovaca i činovnika. Vladan Berić je kasnije ispričao da mu je za igralište prvi dao novac Joso Laća, vlasnik kninskog hotela “Grand” koji je te godine upravo bio u izgradnji. Berić ga je zatekao na gradilištu hotela, a on mu dao prilog od 200 dinara. Ukupno je prikupljeno 6.000 dinara i radovi su mogli početi.

U izgradnju novog igrališta uključili su se svi tadašnji igrači i članovi uprave, ali posebno su se istakli Jandrija Vukadin i njegov brat Dušan zvani Bajica. Jandrija Vukadin je bio nadzornik pruga i državni činovnik. Upravljao je svim radovima na igralištu i bez njegovog učešća posao se ne bi mogao završiti. Pored braće Vukadin, veliki doprinos izgradnji igrališta dao je Jere Maglica, bivši igrač i kasnije trener, zatim Joso Svetina i Mirko Rašković. Kad je igralište završeno, priređena je svečanost, a prvi klub koji je gostovao na novom igralištu bio je “Osvit” iz Šibenika. Utakmica između “Dinare” i “Osvita” završila je rezultatom 1:1. Nakon “Osvita”, tokom 1932. godine, gostovao je “Hajduk” i pobjedio “Dinaru” sa 9:3. “Hajduk” je gostovao i u proljeće 1934. godine i pobjedio sa 3:2.

Zlatne tridesete

“Dinara” je doživjela značaj sportski uspon upravo kroz tridesete godine. Od 1934. godine takmičila se u tzv. “prvenstvu provincija”, što je bilo zapravo prvenstvo Dalmacije, bez učešća klubova s užeg područja grada Splita. Oni su imali posebno takmičenje. Najčešće je igrala u grupi sa “Osvitom”, “Šibenikom” i DOŠK-om iz Drniša.

Godine 1936. “Dinara” je osvojila prvenstvo provincija. U sezoni 1937/38, čudnim načinom bodovanja, prvak u grupi je bio “Šibenik”, pa “Dinara” nije bila u situaciji da brani titulu, a 1939. godine dolazi do novog sistema takmičenja, jer je osnovan Nogometni savez Banovine Hrvatske. Nije izvjesno da je “Dinara” učestvovala u zvaničnom takmičenju koje je organizovao taj savez. Zna se jedino da je posljednju utakmicu pred 2. svjetski rat odigrala u Drvaru protiv “Uvca”, početkom novembra 1940. godine i da je pobjedila sa 3:1.

Tokom tridesetih godina “Dinara”nije bila samo nogometni klub, već i društvo sa više sekcija, pokretač i organizator društvenoga života u Kninu. Imala je mušku i žensku sekciju u hazeni, sportu koji je iščezao i koji je, kao i nogomet, u Knin stigao iz Praga. Hazena je kao sport nestala svuda po Evropi zbog nedovoljne atraktivnosti. Nogomet ju je učinio bespredmetnom. No bila je jedno vrijeme popularna, naročito među kninskom ženskom omladinom. Ženska hazena se održala u Kninu i kad je muškarci više nisu igrali.

Pored sportskih sekcija, kroz “Dinaru” su djelovali mješoviti pjevački zbor i klupski muzički orkestar, koji su bili izuzetno kvalitetni. Kninski učitelj Luka Mlinarević sastavio je i zbor i orkestar, redovno ih uvježbavao i odigrao presudnu ulogu da ih podigne na veoma kvalitetan nivo. Oko toga posla imao je dragocjenu pomoć Branka Šumonje i Duška Damjanovića, veoma svestranih ličnosti. Orkestar su sačinjavali Luka Mlinarević (klavir), Duško Damjanović (prva violina), Rudolf  Knežek (druga violina), Karlo Grgić (viola), Nikola Rodić (klarinet), A. Dolbelo (klarinet), A. Drutter (violončelo), Milivoj Asanović (truba), I. Radić (trombon), Sveto Martić (korna) i Jovo Pupovac (kontrabas i baterije).

“Sokolska” konkurencija

Klupske prostorije u kojima su vježbali i sastajali se nalazile su se u prizemlju zgrade zvane “stara pošta”. Zgrada “stare pošte” srušena je u savezničkom bomardovanju 1944. godine, a tom prilikom je izgorio i veći dio klupske arhive. Članovi pjevačkog zbora i klupskog orkestra su bili uglavnom igrači “Dinare” ili pak njihova rodbina. Tih godina postojala je u Kninu velika konkurencija između sokolskih društava koja su bili favorizovani od strane vlasti, s jedne strane, i “Dinare” s druge strane. “Dinara” je polako ali sigurno od “sokolaša” peuzimala organizaciju društvenog, kulturnog i zabavnog života u Kninu. Takav primjer ne postoji u drugim gradovima, jer je to bio “sokolaški” monopol. Po svojoj prirodi “sokoli” su bili nacionalne organizacije, a NK “Dinara” njihov građanski kontrapunkt.

Zbog kvalitetnih ljudi i svestranog angažovanja, “Dinara” je preuzimala “sokolski” primat. Naročito su na velikom glasu bile “Dinarine” zabave pod nazivom “Plava noć”. Između dva svjetska rata to je bio najatraktivniji događaj u gradu. “Dinarin” orkestar je davao poseban  doprinos tom događaju, ali je redovno svirao i na svim drugim dobrim zabavama. Na repertoaru orkestra bile su lagane uvertire, šlageri i popularna muzika. Zanimljiv događaj se zbio 1936. godine, kad je uprava “Dinare” koju je vodio Milan Jović, donijela odluku da klupski orkestar ne može svirati na zabavama u organizaciji “sokolaša”. Kada se za tu odluku čulo, već naredne noći su bile obijene klupske prostorije i iz njih odnijeti muzički instrumenti. Policija je znala “odakle vjetar puše”, ali kako su “sokoli” bili državni ljubimci nije bilo sankcija za krađu, nego je cijela stvar riješena tako što je orkestar dobio instrumente nazad.

Pamti se da je “Dinara” praktikovala da na gostovanja vodi svoje navijače. Predsjednik kluba Jović uspijevao je da u dogovoru sa državnom željeznicom obezbjedi grupni popust na prijevoz, pa je “Dinaru” veoma često pratilo i po stotinjak navijača, što je bila do tada neviđena pojava.

(Kraj trećeg dijela)