Članci tagirani s ‘književna kritika’
Dragan Velikić: “Bonavia” (Stubovi kulture, 2012) Kako sada stvari stoje, novi roman Dragana Velikića može biti i poslednja (123.) knjiga koju su Stubovi kulture objavili. Ova beogradska izdavačka kuća, koju je Predrag Marković pokrenuo pod imenom Vreme knjige 1993., a 1996. nastavio pod sadašnjim imenom, nije se pojavila na nedavno završenom Sajmu knjiga u Beogradu, […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
“Vremenska petlja” Nenada Veličkovića neka je vrsta postmoderne didaktičke lakrdije ostvarena u preseku omladinskog i parodijskog romana. Nenad Veličković jedan je od retkih autora koji zna za koga piše. Recimo, roman “Sto zmajeva” (Stubovi kulture, 2007) pisan je za tinejdžersku publiku, knjiga eseja “Dijagnoza-patriotizam” (Fabrika knjiga, 2010) za nastavnike maternjeg jezika i književnosti, dok bi […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Faruk Šehić: “Knjiga o Uni” (Algoritam, 2011) Ima ljudi čiji je život trag u vodi – stoji na početku novele Borislava Pekića “Čovek koji je jeo smrt”. “Njihovo biće je voda. Voda je njihov Element. U vodi njihova priroda i sudbina.” Pekićev Žan-Luj Popje, pisar tribunala za vreme francuske revolucije koji je jeo dokumenta na […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Marko Pogačar: Bog neće pomoći (Algoritam, 2012) Najveću neobičnost proznog prvenca pesnika-globtrotera Marka Pogačara (Split, 1984.), ne pribavlja triger naslova ni pokušaj da se bude prozni Bela Tar, već je to poseban oblik literarne aluzije i političke satire. Autorska intencija se vraća na velika vrata – kada jednom prepoznate na koga je autor mislio ili šta je imao na umu, […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Edo Popović: “Lomljenje vjetra” (Ocean more, 2011) Roman Ede Popovića “Lomljenje vjetra” predstavlja atipičnu simbiozu nekoliko žanrovskih matrica: distopije, krimića, (post)ratne proze i političke satire, čija će očekivanja redom biti uspešno izneverena za račun jednog cinički ironičnog duha, bliskog zen pomirenosti sa svetom. Radnja romana smeštena je u blisku budućnost, u 2020. godinu. Teritorija Hrvatske […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Tea Tulić: “Kosa posvuda” (Algoritam, 2011) Prvi roman Tee Tulić (Rijeka, 1978) idealno se uklapa u deo aktuelnog “riječkog pisma”: s knjigom “Kako svezati cipele” Nikole Petkovića deli istovetan narativ o mučnom i neizbežnom procesu umiranja jednog od roditelja koji boluje od raka, dok s hibridnom prozom Daše Drndić deli istovetno interesovanje za telo koje […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Franjo Janeš: “Formula za kaos” (Algoritam, 2011) Za roman “Noć mrtvih živaca” iz 2009., koji se odlikovao duhovitim jezičkim igrarijama i postmodernim pastiširanjem, Franjo Janeš je u Puli dobio “Kiklopa” za debitantsku knjigu. Ne baš očekivano, autor je promenio dobitnu kombinaciju. Postmoderni doživljaj teksta je zadržan kao stabilna poetička podloga, ali je gurnut u drugi […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Ivana Šojat-Kuči: “Unterstadt” (Fraktura, 2009); Ludwig Bauer: “Zavičaj, zaborav” (Fraktura, 2010) U savremenoj književnosti nije tako čest slučaj da se u kratkom razdoblju pojavi više romana čija fabula počiva na istovetnom fenomenu koji je dugo predstavljao društvenu i istoriografsku tabu temu, kao što je poratna odmazda nad jugoslovenskim Nemcima. Nije zgore pomenuti ih i međusobno […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Slavenka Drakulić: “Basne o komunizmu” (Rende, 2011; Profil, 2010) Nekoliko je problematičnih stvari u knjizi Slavenke Drakulić (Rijeka, 1949.) “Basne o komunizmu”: tajming, analitički uvid i izbor žanra. Pisati o komunizmu danas, kada se i u najmnogoljudnijoj zemlji na svetu komunizam već godinama uspešno ukršta sa elementima kapitalizma, deluje, blago rečeno, demode, ili bar zagonetno. […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Robert Perišić: “Uvod u smiješni ples” (Profil, 2011) Definitivno se promenio status fikcije u književnoj imaginaciji. Jer, ako je stvarnost više fantastična od svake zamislive ili postojeće fikcije, kako je još Dostojevski lucidno uvideo, zašto bi autori samo “podražavali” ili “prikazivali” stvarnost, zašto je jednostavno ne bi “prepisali”?! Time bi: a) manje mozgali, b) manje […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Balša Brković: “Paranoja u Podgorici” (Booka, Beograd, 2011.) “Paranoja u Podgorici” je drugi roman u višedecenijskom autorskom stažu Balše Brkovića (Podgorica, 1966.), koji dolazi posle više pesničkih knjiga (prva, “Konji jedu breskve”, je iz 1985.) i knjige priča “Berlinski krug” (Prosveta, 2008). To je roman koji sa prethodnim, “Privatna galerija” (Durieux, 2002.), uspostavlja tradiciju savremenog […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Kruno Čudina: Nije bilo dovoljno (Naklada Ljevak, Zagreb, 2010 Kriza u izdavaštvu otpočela prošle, čini se da tek ove godine uzima svoj puni danak. O tome svedoči desetkovan broj domaće beletristike (u Srbiji su za broj ozbiljnih naslova objavljenih od početka godine dovoljni prsti jedne ruke), a posebno nova plima nisko-žanrovskog treša. Direktne državne dotacije […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Luka Bekavac: Drenje (Profil, 2011) “Spolja”, ili sinhronijski gledano, roman “Drenje” Luke Bekavca (Osijek, 1976.) svedoči o dve tendencije u savremenoj hrvatskoj književnosti. Jednu, novi talas slavonske proze, čine knjige Ivane Simić Bodrožić, Nenada Rizvanovića i Zorana Malkoča (svejedno što autori većinom ne žive u mestu/regiji svog rođenja, ostali su makar tematski vezani za tu […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Thomas Bernhard, “Brisanje. Raspad”, s njemačkoga preveo Sead Muhamedagić; Meandarmedia, 2011. Tek nakon što je 1988. bečka praizvedba njegova komada “Trg heroja” ispraćena četrdesetpetminutnom kakofonijom aplauza, zvižduka i bučnoga negodovanja, Thomas Bernhard se oporučno odlučio na onu čuvenu “postumnu literarnu emigraciju”: zabranio je igranje svojih drama i objavljivanje novih izdanja u Austriji na sedamdeset godina, […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Nikola Petković: “Kako svezati cipele” (Algoritam, 2011) Bauk kruži literaturom, bauk nekrološkog biografizma. Neka čudna navada i/ili morbidna moda zavladala je u poslednje dve godine: pisati o netom umrlom ocu. Kako Miljenko Jergović knjigom “Otac” (Rende) i Mileta Prodanović djelima “Ultramarin” i “Ultramarin encore” (Stubovi kulture), tako i Nikola Petković knjigom “Kako svezati cipele” (Algoritam). […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Tanja Mravak: “Moramo razgovarati” (Algoritam, 2010) Petnaest priča Tanje Mravak (1974, Sinj) u njenom proznom prvencu “Moramo razgovarati” označava diskretan povratak naturalističkoj pripovedačkoj praksi. Uz empatijski senzibilitet za žrtve porodičnog nasilja i nerazumevanja i naporedo sa postuliranjem poente o mrzovolji i trpljenju kao trajnoj odlici zaparložene egzistencije niže srednje klase, priče Tanje Mravak u recepcijski […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Vladan Matijević: “Vrlo malo svetlosti” (Agora, Zrenjanin, 2010) Vladan Matijević (1962, Čačak) pripada generaciji srpskih pisaca formiranog opusa, koja je postala kolateralna šteta ratnog prekida kulturnih veza u post-yu sredinama. Sem Vladimira Arsenijevića i donekle Srđana Valjarevića, u novije vreme i Vladimira Pištala, van Srbije su nezasluženo nepoznati ili krajnje selektivno poznati pisci: Sreten Ugričić, […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Mirko Kovač: “Cvjetanje mase” (Fraktura, 2010) Tekstovi u knjizi “Cvjetanje mase”, podnaslovom određeni kao “politički eseji”, čine 14. knjigu “Djela Mirka Kovača” koje objavljuje IK Fraktura. U ovom impozantnom opusu dominiraju romani, a prate ih po jedna knjiga izabranih drama, pripovedaka, epistolarne prepiske koju je s Filipom Davidom Mirko Kovač vodio od 1992. do 1995, […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Srđan V. Tešin (1971., Kikinda) prešao je za književne prilike u Srbiji standardan put od postmoderniste koji obećava do autora stvarnosne proze. U svojim “ranim radovima” bio je atipični postmodernista koji se okušao u drami i poeziji, dok mu se proza odlikovala spojem humora, metateksta, fantastike i kritičkih natruha negativne utopije. Poslednjih godina posvećen je […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Kao da je Bekim Sejranović (1972., Brčko), pišući svoj roman imao u vidu dobronamerne stručne primedbe upućene njegovom prethodnom romanu “Nigdje, niotkuda” (Profil, 2008.), ovenčanom nagradom “Meša Selimović” iz Tuzle koja se dodeljuje za najbolji roman na području nekadašnjeg zajedničkog, srpsko-hrvatskog jezika. Pripovedanje je sada fokusiranije, porodična istorija odstranjena, fragmentarno komponovanje priče stabilizovano, izbegnuta je […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Nije izvesno šta je verno preneto, šta možda prenaglašeno ili ulepšano a šta trajno izgubljeno u prevodu sa nemačkog na srpski jezik romana-prvenca Beće Cufaja (Beqë Cufaj) (1970., Dečani), vodećeg kosovskog prozaiste i saradnika nekoliko nemačkih listova koji živi na relaciji Štutgart-Priština. “Sjaj tuđine” se 2003. pojavio na albanskom jeziku, objavljen je i na nemačkom […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Ildiko Lovaš: Španska nevesta (Fabrika knjiga, Beograd, 2009.) Proza Ildiko Lovaš svedoči o postojanju tzv. podeljenih ili višestrukih kulturnih identiteta. Po jeziku na kome piše i po tome na kojoj književnoj sceni njeno delo primarno participira, Ildiko Lovaš je deo savremene mađarske književnosti. Po temama kojima se bavi, mestu i vremenu radnje njene proze, ova […]
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Olja Savičević Ivančević: “Adio kauboju” (Algoritam, Zagreb; Samizdat B92, Beograd, 2010)
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Vedrana Rudan: “Dabogda te majka rodila” (VBZ, 2010)
Nastavite čitati...
Next post
Previous post
Nenad Veličković: “Dijagnoza – patriotizam” (Fabrika knjiga, Beograd, 2010)
Nastavite čitati...
Next post
Previous post